Sözün bittiği yer,kelimelerin cahil kaldığı yer ve ruhların bir mum ışığında titrediği yer,işte burasıydı!!Ve dünya kelamıyla denilecek bir söz kalmamıştı,Elfidanın son cümlesi iki canında kullanılacak tüm kelimelerini bitirmişti.Ve bu fedakarlık timsali kadın,vefa abidesi bu adama ayağa kalkarak sırtını döndü.Hasta bedeniyle birkaç yorgun nefes alacak kadar ayakta durduktan sonra sanki zamanın durmasını ister gibi en ağır adımlarıyla yavaş yavaş yürümeye başladı.Çare yoktu artık durmaya,bundan öte elden bir şey gelmezdi.İşte hayat intikamını böyle alıyordu insandan.Bir güle güle bile dedirtmezdi.Vuslata ramak kala yeni hicranlar koyardı önüne.Sahili olmayan okyanuslar kadar uçsuz bucaksız hicranlar....