Doğanın zamanı geçişlidir, kendiliğinden akar. Bazı gün fırtınalarla açılır göç yolları, bazı gün sessizlikle. Havada kuş geçimi rüzgârları eserken, denizler yalıçapkınları için gündönümünde durur. Doğanın çitleri yoktur, sınır boyları ya da boy sıraları. Rüzgâr verir denize hayat soluğunu ve derler ki akkuyruksallayandır dünyada yaşama yer açan, kuyruğuyla suları süpürüp yeri yamalayan. İşte ondan sonra boylanır eğreltiler, ormanlar sıklaşır, meyvelerinin bolluğundan ipekkuyruklar sarhoş gezinir. Zaman artık öyle bir zamandır ki ne sayılabilir ne de sahip çıkılır; sığmaz günışığına ses, geceye taşar. Yağarsa yulaf yağar, çıvgın damlar bu mevsimde. Hepsinden evvel kara bir kuş öter turuncu gagalı, onun sesi olanca rengiyle tüyü tozu bahara uğratır. Evsizler yelkovan kılığında dolaşırken yuvaları, baharın kuşların kanadında seyahat eden bir göçmen yolcu olduğu anlatılır. Yılan ağzındaki üçüncü taşı da çıkarmıştır demek, Dünyanın Karnı Isınmış.