Günce tutmaya ne zaman karar verdim, bilmiyorum, anımsamıyorum.
Fakat Ankara’da, o sırada bir süre kaldığım öğrenci yurdunda bir deftere, “Korkunç, 22 yaşındayım!” diye yazdığım, şu anda
yazmışım gibi aklımda.
O defter kayıp. Elimdeki ilk günce, 1966’da, üniversite sonlardayken sayfalarını el yazılı notlarımla doldurduğum bir defterdir. O
günlerden bugünlere, bazen kısa, bazen uzun aralıklarla tuttuğum günceler (saymadım ama) sanırım yirmi kadar defter ve
böylece de birkaç bin defter sayfasıdır.
Bunu neden yaptım ve yapmayı sürdürmekteyim? Öncelikle, yaşanılanları unutmamak için olmalı… İkinci bir neden, geriye
dönüp baktığımda, hangi tasarılarımı ne ölçüde gerçekleştirip gerçekleştiremediğimi, hedeflerime ulaşıp ulaşamadığımı görme
isteğidir…
Bunları bir gün yayınlamayı düşünmemiştim. Fakat sanıklarından biri olduğum Barış Derneği davasının kırkıncı yılında Maltepe
ve Sağmalcılar cezaevlerinde tutuğum notları yayımlamayı biraz da görev olarak görüyorum…
En eskilerden devam etmek üzere arkası gelecek mi, gelmeli mi, tam olarak bilmiyorum. Fakat bu defterleri rastgele
karıştırırken, bazı bölümlerin sadece beni ve oralarda adı geçen kimseleri ilgilendirebileceğini görmekle birlikte, birçok başka
bölümdeki duygu, gözlem ve düşüncelerin paylaşılmadan oralarda kalarak yitip gitmelerine gönlümün razı olmayacağını
duyumsuyorum…
Bakalım…