Yeryüzü Orta Çağ'da bir karanlık döneme girer... Kalem susar, dil susar, yazı susar; ama umutlar ve
düşünceler asla... Kadının yüzyıllardır hikayesidir bu aslında... Hep gerçek değeri bir inci gibi
okyanusun derinliklerinde gün ışığa hasret bir şekilde çıkarılmayı bekler... Ve bir gün Sevinç teyze ve
onun koğuş arkadaşları işte bu değeri 21. yüzyılda keşfeder... Acıya bulanmış yürekleri, düş
kırıklıkları, umutları, yaşam mücadelesi ile bir kadının, aslında tüm kadınların, ortak sorunlarını
mizahi bir dille ortaya koyan bu eser, kadın ve erkeğin bir gün eşit olacağının umudu ile yazılmıştır...
Piyese uyarlanmak üzere kağıtta can bulan bu eser, bu yüzyılın belki de en yaratıcı, en mizahi ve en
düşündürücü eserlerinden biridir! Mizah olmazsa zaten dertler de çekilmez olur... Hayat zaten yeteri
kadar ciddi, Çatlaklar Koğuşu mahkumları ise hayatın onlara verdiği limona biraz su biraz da şeker
katarak limonata yapıp, dertleri kederleri tatlı tatlı atlatıyorlar... Mizah belki de ruhun ölmemesi için
tek dayanaklarıydı... Ne dersiniz? Yani bu felsefi eseri başucu kitabınız yapmaya ve her dert kapınızı
çaldığında Sevinç teyze gibi fıkralar ile hayata yeniden gülebilmeye? Eğer evetse cevabınız, siz de
en az onlar gibi yani Çatlaklar Koğuşu'ndakiler gibi güçlü ve onlar kadar mutlusunuzdur en acı
günlerinizde dahi... Mutluluğun bir seçim olduğunun farkında olarak tabii...
İyi okumalar...