Carrie Soto acımasız bir rakipti ve her ne pahasına olursa olsun kazanma konusundaki kararlılığı, insanları ondan uzaklaştırmıştı. Yine de profesyonel spor hayatını bıraktığında dünyanın gördüğü en iyi kadın tenisçiydi. Kırılabilecek her rekoru kırmış, yirmi Grand Slam şampiyonluğuyla sahneden çekilmişti. Bir zamanların şampiyon tenisçisi -ve aynı zamanda Carrie’nin babası- Javier Soto tarafından, iki yaşından beri bir savaşçı gibi eğitilen Carrie, bu uğurda her şeyini feda etmişti. Ve şimdi, emekliliğinden tam altı yıl sonra 1994 Amerika Açık tribünlerinde oturmuş, “Canavar” lakaplı Nicki Chan’in acımasız ve göz kamaştırıcı oyunuyla rekorunu elinden almasını izliyordu. Otuz yedi yaşındaki Carrie, rekorunu geri almak için babasının koçluğunda turnuvalara geri dönmeye karar verdi. Spor spikerleri “Savaş Baltası” lakaplı Carrie Soto’yu sevmese de. Vücudu eskisi kadar hızlı hareket etmese de. Ve bu, bir zamanlar kalbini açtığı adamla, Bowe Huntley’le antrenman yaparak gururunu ayaklar altına almak anlamına gelse de… Huntley’in de tıpkı Carrie gibi, oyunu sonsuza dek bırakmadan önce kanıtlaması gereken bir şeyler vardı. Ve asıl maç şimdi başlıyordu.