Beni yaralayan şeyin ne olduğunu artık daha net görebiliyorum: Hayal kırıklığı... Genç adamın öylece çekip gitmesinden ötürü duyduğum... hayal kırıklığı... Bana tutunmak, benim yanımda kalmak istememesi... Ona gitmesi gerektiğini söylediğimde, beni kollarının arasına almak yerine, mütevazı ve saygılı bir tavırla sözümü dinleyip yanımdan ayrılmış olması... Bana sadece yoluna çıkmış bir azizeymişim gibi davranmış olması... beni bir kadın gibi görmemiş olması... Hissettiğim hayal kırıklığı, ne o zaman ne de daha sonra kendime bile itiraf edemediğim hayal kırıklığı buydu işte. Fakat bir kadının hisleri, sözcüklere ya da bilinçli bir farkındalığa gerek kalmadan da her şeyi bilir, anlar. Artık kendimi kandırmak istemiyorum, biliyorum ki, eğer o gün beni kucaklasaydı ve isteseydi, onunla dünyanın öbür ucuna kadar giderdim, kendi adıma ve çocuklarımın adına leke sürerdim. Kendi iç sesime de, insanların hakkımda ne düşüneceğine de aldırış etmeden onunla kaçar giderdim.