"Ne değişti bilmiyorum Aysel! Zaman geçtikçe, yaşım ilerledikçe paniğe kapılıyorum sanki. Böyle herkes yaşamış da ben seyretmişim gibi. Sanki yapmam gereken şeyler varmış ama ben hep geç kalmışım, kaçırmışım gibi bir his. Hani televizyonda güzel bir film olur. Oturur izlersin. Derken en heyecanlı yerinde kapı çalar ve sen kaçırırsın ya bütün sahneyi. Geri de alamazsın artık. Tadın kaçar. Üstelik kapı da önemsiz bir meseleden çalınmıştır. Öyle biraz kızgınlık, biraz üzüntüyle kalakalırsın. Suçlayacak kimse de yoktur ortada. Benim hikâyem de böyle ve bu hislerle bitecek diye korkuyorum sanırım. Bu anlattığım duyguları çok sık yaşamaya başladım ben Aysel."