Yaşlanmış anne babasını ziyarete gelen bir genç kadın,
meraklı bir kız çocuğu, uzun yıllar boyunca görüşmemiş
iki eski dost, hayal kırıklığıyla evine dönen bir kadın,
evden eve sürüklenen bir müzisyen... Özleyen, kavga
eden, mektup yazan, dertleşen, kuşak çatışması
yaşayan insanlar...
Okur, Helen Garner’ın az sayıdaki ama ustaca fırça
darbeleriyle yarattığı ve empatiyle yaklaştığı bu
karakterlerin hayatına bir noktadan, bir olayın tam
ortasından giriyor ve seçilmiş sıradan anların, içsel
çatışmaların canlandırıldığı küçük sahneleri izledikten
sonra da çıkıyor. Sakin ve zarif bir duyarlılıkla,
gevezelikten uzak, açık ve dürüst bir anlatımla kaleme
alınmış bu öyküler okurda başta fark etmediği derin
izler bırakıyor.
“Garner’ın öykülerinde kartpostalları andıran bir şeyler
var: Özenle kaydedilmiş görüntüler, gösterilmeyen daha
sert gerçeklikleri akla getirerek bir anlığına gözümüzün
önünde çakıveriyorlar.” New York Times
“Eşit ölçüde şefkatli ve serinkanlı... Garner insanın
kırılganlığına dair derin bir anlayışla, aşkın, hafızanın ve
pişmanlığın hassas işleyişleri hakkında yazıyor.”
Economist
“Titiz bir nesnellik, derin bir kişisellik.” Kate Atkinson