Hayat her zaman kendisi gibi olma şansı vermiyor insana. Kaybetmekten korkmakla başlıyor
bazen, bazen toplumun dayattığı baskıyla kendi olamıyor insan. Aradığımız, özlediğimiz yanımızı
başkasında arayarak yaşıyoruz duygularımızı. İşte bu özlem duygusu kabartıyor, köpürtüyor
hislerimizi. Öyle çok seviyoruz ki sevgimiz aşıyor sınırlarımızı. Yetmiyor, daha çok seviyor ve
bu duyguyla aşıyoruz karşımızda olanı.
Aşk bu mu aslında? Kendin gibi olduğun, rağmenlerle kabul ettiğindir aşk.
Rağmendir aşk.
Hayatınıza rağmeni bilenler değsin...
Rağmenlerle seven kadının anısına, Yeşil’e...
Başka bir olasılıkta, başka bir zamanda...