Minicik eliyle, demirlerden
tutunup, aşağıda oynayan
çocukları daha iyi görebilmek
için, sarkmaya başladı.
Bir elinde çikolata vardı.
Onu bırakmamak için,
demirlere tek elle tutunuyordu.
Birden, dengesini kaybetti.

Bir tüy gibi rüzgârla salınmaya başladı. Sonra aniden yere çakıldı. Başı toprak olan kısma denk gelmişti. Ama çarpmanın etkisiyle bayıldı. Mürüvet, demirlerden çıkan gümbürtüyle irkildi. Bir anda neye uğradığını bilemeden;
“Füsun, Füsun neredesin?” diye bağırmaya başladı.
Sokak kapısının açık olduğunu, o an fark etti. Hemen dışarı çıktı. Balkonda, yerde bir çikolata kâğıdı vardı. Korka korka demirlere yanaştı ve tüm cesaretini toplayarak, bir yandan da;
“Allah’ım n’olur, öyle olmasın,” diye yalvararak, aşağıya baktı. Ama Füsun, yerde hareketsiz yatıyordu. Basamakları ikişer üçer atlayarak, merdivenlerden inip, Füsun’u kucağına aldı.
“Yavrum aç gözlerini,” diye bağırmaya başladı.