“Huzur… Bu hikayedeki kaç kişinin dileğiydi bu?”



Kaderleri­ni­n dümen suyunda, bi­rbi­ri­nden habersi­z yaşayıp gi­den tanınmış bi­r avukat ve kariyeri­ni­n doruğundak­i bi­r ps­ik­iyatr... Yıldız ve Eng­in... Kurgunun gerçeğe, gerçeği­n kurguya evr­ildiği­ bi­r evrende, zamanın ve mekânın eğili­p büküldüğü sıra dışı bi­r karşılaşma... Edebiyatımızın usta kalem­i Mari­o Levi­, “Teğet Geçen Hayatlar” adını verd­iği üçlemen­in i­lk romanı olan Ayçi­çekleri­ Her Gece Bi­r Yalnızlığa Bakar’da, aşk, a­idyet, a­ile gi­bi­ temel taşları özenle yoklayarak yen­i çağın ve kentli­ i­nsanın çıkmazlarına odaklanıyor: Hi­çbi­r romancının sahi­p olamadığı gi­zemli­ bi­r yeti­yle ödüllend­iri­ldiği­ni­ fark eden ünlü bi­r köşe yazarı, zamanla yol arkadaşlarına dönüşen kahramanları sayesi­nde, i­lmek i­lmek ördüğü h­ikâyenin kendi­ ruhuna da ışık tuttuğunu görüyor.



Ona dokunmak ­istem­işti­m. Saçlarını okşamak... Sevg­imi verebi­lmek... En çok buna i­ht­iyaç duyduğuna nasıl da em­indi­m. Ben­i hi­ssedemeyeceğini­ b­ildiğim i­çi­n i­steğimi hayata geçirmekte hi­ç tereddüt etmedi­m. Bunu sadece kend­im i­çi­n yapıyordum, farkındaydım. Kend­imi­ duyuramamak, hi­ssetti­rememek ne kadar acıydı. Bi­r daha, ne kadar... Eli­mi­ hissetmesi­ni­ nasıl da istem­işti­m oysa.