Bir karşı-sanat tarihçisi olan Georges Didi-Huberman, “Ateşböceklerinin Var Kalma
Mücadelesi” başlıklı metninde bazı çağdaş düşünür, sanatçı ve filozoflarla diyaloglar kurarak
çağımızı paradigmalar felsefesi ve felsefi bir arkeoloji üzerinden sorgulayarak bu ve bunun
gibi sorulara cevap vermeye çalışır. Her şeyden önce olağanüstü bir diyalektik hassasiyetle
örülen bu metinde Didi-Huberman ilk ve en temel soruşturmasını Pasolini’ye karşı açar. Didi-
Huberman, metnin açılışında Dante’nin İlahi Komedyası’ndan Pier Paolo Pasolini’ye kadar
ulaşan “ateşböceği” metaforunun kullanımındaki değişimi, yani metaforun metamorfozunu ve
kazandığı yeni anlamı ele alır. İlahi Komedya’da cehennem hendeğindeki hain danışmanlarla
birlikte yanan “ateşböcekleri” modern dünyamızda Pasolini’nin kullanımıyla yeni bir anlam
kazanmıştır. Didi-Huberman’ın deyimiyle, Dante’nin dünyası modern zamanlarda altüst olmuş
ve “ateşböcekleri” artık varlıklarını hedef alan tehdit ve hükümlerden kaçan, içinde yaşadıkları
siyasi karanlığa karşı küçük ışıklarını ve parıltılarını yayarak etrafa sinyaller gönderen direniş
ağlarına dönüşmüştür. (Sunuş'tan)
Peki sahiden de ateşböcekleri kayıp mı oldular? Hem de hepsi birden mi? Hâlâ aralıklarla da
olsa olağanüstü sinyallerini gönderiyorlar mı? Eğer öyleyse nereden? Hâlâ bir yerlerde
birbirlerini arıyorlar mı? Kendi aralarında konuşuyorlar mı? Azgın projektörlere, karanlık
geceye, totaliter makineye ve her şeye rağmen birbirlerini seviyorlar mı? (Georges Didi-
Huberman)