Asya, tren rayları üzerinde tam da umudunun bittiği yerde
duruyordu. Ölümün soğuk kıyısında kendisine ödetilecek
bedeli beklerken içini acıtan tek şey, küçük bir canı da yanında
götürecek olmasıydı.
Ömer Asaf, gece yarısı yürüdüğü rayların üzerinde hayal
kırıklığı içerisindeydi. Hiç beklemediği anda duydukları kalbine
koca bir kenet vurmuştu. Dalgın adımlarına bir yenisini daha
eklerken gördüğü manzara karşısında hayrete düştü.Şimdi
karşısında iki seçenek vardı: Ya gözlerini kapatıp yoluna devam
edecek ya da gördüğü zulme son verecekti.
“Sanıyordum ki kar taneleri soğuk olur, üşütür. Sen benim kalbime
düştüğünden beri ben yanıyorum Asya...”