Büyüyordum; Acılarım ile koyun koyuna çırılçıplak yatarken anladım; ben artık büyüyordum… Sabaha karşı yastığım gözyaşlarım ile doluyken, acımın, gözyaşlarım ile dökülmeyip hala yüreğimde olduğunu hissettiğimde anladım ben büyüyordum… Ve nihayet bir sabah apansızın. İçime dolan bir umut ışığı ile uyandım, acılarım hâla benimleydi ama onunla kolkola girip yol alabilecek cesareti gösterip yola çıktığımda artık gerçekten büyümüştüm. Hiçbir şey geçmiyor, bu bir gerçek… Yüreğin cayır cayır yanarken, artık acın ile bile kahkaha atabilmeyi öğrendiğinde büyüyorsun… Anladım ki; Ben büyümüşüm, ya sen? Hala geçmişe takılıp üzülecek misin? Yoksa acın ile kolkola yürüyecek misin? Gel arkadaşım birlikte yürümeye ne dersin? Ben seni bakışından tanıyorum, anlatma bana derdini, kendini seni kendimden biliyorum… Hiç şüphesiz okuduğun bu kitapta benim değil, kendi hayatını okuyacaksın… O halde kendin ile yüzleşmeye var mısın?