Postkolonyal eleştiri, postyapısalcı eleştiri ve söylem analizi gibi kuramsal açılımlar, her ne kadar
günümüz metin incelemelerinde başat bir konuma yükselmişse de yapısalcılığın miras bıraktığı pek çok
kavram ve özellikle de biçimsel formülasyonları hâlâ aşılabilmiş değildir. Yapısalcılığın ruhunun artık
askıya alındığı düşünülse de birçok durumda bu kuramın kavramlarıyla konuşur, analizlere girişir ve hatta
çeşitli kuramsal temellendirmelerde bulunuruz. Çünkü yapısalcılık, her zaman ve durumda üzerinde
durulan, hem edebiyat ve felsefe hem de diğer sosyal bilim alanlarında, ana akım uğraş noktalarından
birini temsil eden dil/gerçeklik diyalektiğine ilk dikkat çeken kuramdır. Özellikle içerisinde bulunduğumuz
dönemde, başta postmodern anlatılar olmak üzere, üretilen edebî eserlerin yapısal niteliklerine odaklanmak
için yapısalcı eleştirinin olanaklarından yararlanmak ve kavramsal örüntüsü aracılığıyla faydalı sonuçlar
elde etmek mümkündür.
Anlatıyı Yapıdan Okumak’ta Bilgin Güngör, edebi eserlerin yapısal niteliklerinin tarihsel gelişim açısından
ne şekilde değişkenlik gösterdiğini görmek için yapısalcı eleştirinin olanaklarından faydalanmanın önemi
üzerinde duruyor. Buradan hareketle Güngör, yapısalcılığın verilerinden hareketle Türk roman ve
hikâyesinin belirli tarihsel dönemler zarfında dünden bugüne varlık kazanan ve değişen yapısal
özelliklerinin bir panoramasını sunuyor. Bunu yaparken, Tzvetan Todorov’un, Türkiye’deki yapısalcı
araştırmalarda genellikle göz ardı edilen özgün yapısalcı kuramından faydalanıyor ve bu açıdan belki de
bir ilke imza atıyor.