(…)
Manayı, zamanda bulmaya ulaşmıştır. Alevilikte vakit,
zamanın hakikati içinde bulunan andır, yani bu
“dem”dir. Evren, kozmos her dem, her an değişmekte,
yeniden var olmaktadır. Bir saat, bir gün, bir dakika
önceki evren, önceki kozmos, kâinat uçmuş gitmiş
vakit, dem, an, zaman olmuştur. İnsan; içinde
bulunduğu anda, yani “dem”de, ezeli, ebedi varlıkta,
yani Hakikatte, Hak’ta vardır, onun parçası, görünüşü
olarak zuhur etmiştir. Zuhur, andır, o “dem”dir,
zamandır, vakittir. O artık, vaktin, zamanın çocuğu
olmuştur.
Yani eski söylemle “ibnul vakit” olmuştur. Bu vakit,
evrenin gizli Hakk’ıdır. Evrende bir olma, tek olmaktır.
Kâmil olma “İnsan-ı Kâmil” olma manasıdır. Kâmil insan
böylece, değişimle, dönüşümle, ölüm değil Hakk’a
yürümeyle vardır. Vakti, zamanı gelince değişme
ulaşmaktır. Her ay, her gün, her yıl geliyor, gidiyor,
değişime, vakte uğruyor. Kanı, canı olan, olmayan her
şey değişime uğruyor. Hak’tan gelip, Hakk’a yürümek.
Yolculuğu sürdürmek. Seyir halinde olmak... Alevilikte
zaman, vakit, dem budur.