Bir ah çekiyorum, yüreğimden kopuyor, yer küreyi sarsıyor ve kıyametin başlangıcı oluyor bu ah. Oysa ufaldıkça ufalıyor ve bir başka kulakta fısıltıya dönüşüyor hikâyem. Bu kıyamet yalnızca benim, ben ölüyorum ve o zaman dünya yok oluyor. Benim renklerim soluyorsa o zaman dünya da soluyor.
Ben bir savaşçı, bir tanrıça, bir kadim… ben hiç kimseyim. Ayaklarım iz bırakıyor dünyada, ben de varım diyorum böylelikle fakat benim adımım nedir ki? Koca evrende küçücük ve yalnızım, hikâyem yok olacak, ayak izlerim silinecek. Önce rahat bir nefes alıyorum diyorum ki küçücük ve yalnızım, hikâyem yok olacak, ayak izlerim silinecek, kimse görmeyecek. Sonra bir ah çekiyorum diyorum ki küçücük ve yalnızım, hikâyem yok olacak, ayak izlerim silinecek, kimse görmeyecek.

Peki ben bu karanlık ormandan yıldızlara doğru yolu bulur muyum?