40 Kuşağı şairlerinin bir arada anılmasının nedeni, düşünceleri ve
düşüncelerine uygun yaratılarıdır. Edebiyatın yaşama katılması,
edebiyata yaşamın katılması, edebiyatın toplumsal sorunlara
eğilmesi ve bir işlev yüklenmesi 40 Kuşağı'nın kaygısıdır.
Bu kaygının ve bu yüklemenin nedenini ise ancak o günlerin
yaşam koşullarının ve edebiyat ortamının bilinmesiyle
kavrayabiliriz. 40 Kuşağı şairlerinin ortak kaygılarının oluşturduğu
bir anlayışla 'kuşak' olarak belirlenmelerinden daha doğal ne
olabilir?
Bu doğallık, 1940'lı yıllar Türkiye'sinin koşulları içinde, aydın
duyarlığının şair çığlıklarıyla somutlandığı bir sonuca varmıştı. Nâzım Hikmet'le başlayan bir sosyalist geleneğin sürdürücüsü
olan 40 Kuşağı şairleri; miras aldıkları bu 'yeni' sese ve soluğa, kendi özgünlüklerini katmasını becermiş ve Nâzım Hikmet'in
açtığı aydınlık ufka yeni ufuklar eklemesini başarmıştı. Attilâ İlhan, 40 Kuşağı şairleri için, 40 Kuşağı-Savaş Kuşağı şairlerimize bir şeyler borçluyuz, zira ülkemizin 'hürriyet ve
demokrasi mücadelesinde alınlarında ışığı ilk hissedenler' onlar olmuşlardır der.
Öner Yağcı, 40 Kuşağı Şairleri kitabıyla, Türk yazını adına işte bu borcu bir parça olsun kapatıyor; faşizme ve geriliğe karşı
sesini yükseltmiş, boyun eğmemiş bir onurlu kuşağı, yeniden okurlarla buluşturuyor...