Henüz on sekiz yaşındaydı Buray. Annesiyle standartların biraz üstü bir evde yaşıyorlardı. Buray ailesini düşünmüyordu. Düşünmeyi de istemiyordu zaten. Onun bu çatıdaki düşünceleri genellikle varoluşu üzerine oluyordu. “Neden yaşıyorum? Neden yaşamakta süreklilik gösteriyorum? Niçin intiharı seçmiyorum?” gibi sorular onun aklını bulandırıyor ve zorluyordu. Bu sorulara bir cevabı yoktu, en azından kişisel olarak. Çünkü biliyordu ki bu soruların bir cevabı olabilirdi. Buray bu cevabı veremezdi.