Sığındığı yerde elleriyle başını sardı, kulaklarını kapadı ama her şimşek çakışında, zihninde, çocukların üzerine düşen bombalı görüntüler, yanan ormanlar, yıkımlar, toplu hayvan cesetlerinin görüntülerine engel olamadı. Her gök gürültüsü yüreğinde patlıyor, kendini o dünyadan ne kadar uzaklaştırmaya çalışsa da kurtulamıyordu. Bütün bu olanlardan öyle ya da böyle kendi payı da yok muydu sanki? Göz yumduğu, kabullendiği, kaçtığı, küçük küçük eylemlerle kendini kandırması…
Hayat, kendimizden ...