Gölün kükremesini duyuyorduk.
Dramanın son perdesi şimdi başlıyordu ve iki aktör, yürek paralayıcı sahneyi görmeye
gidiyordu.
“Ne düşünüyorsun? Bizi ne bekliyor?” diye sordum, sevgili Pavel İvanoviç’e.
“Düşünemiyorum... Bilmiyorum...”
“Ben de bilmiyorum.”
“Hamlet bir keresinde yeryüzünün ve cennetin Tanrısının intihar günahını yasaklamış olmasına
üzülüyordu. Şimdi ben de onun gibi, kaderin beni doktor yapmış olmasına üzülüyorum...
Derinden üzülüyorum!”
...